Mieszko IV Plątonogi

Mieszko Plątonogi urodził się około 1146 roku, a zmarł w roku 1211. Był władcą z dynastii Piastów, księciem raciborskim, księciem opolskim, a od 1210 roku zwierzchnim księciem Polski.

Jego ojcem był Władysław II Wygnaniec. Gdy jego ojciec zmarł w 1159 roku, Mieszko mógł wrócić do własnej prowincji. W 1163 roku, dzięki wstawiennictwu cesarza, Mieszko i jego brat odzyskali Śląsk. W 1177 roku Mieszko wymusił na swoim bracie opuszczenie Wrocławia, po czym poparł Mieszka III Starego, a rok później wsparł jego konkurenta Kazimierza II Sprawiedliwego.

W tym okresie przejął władzę nad Bytomiem i Oświęcimiem. Po śmierci swojego brata w 1201 roku zaczął wojnę z jego synem, Henrykiem I Brodatym. Dziewięć lat później Mieszko Plątonogi oraz Henryk Brodaty otrzymali od papieża Innocentego III potwierdzenie senioratu jako najstarsi przedstawiciele rodu Piastów. Gdy Leszek Biały zdecydował się ustąpić, Mieszko Plątonogi przejął rządy seniorackie w Krakowie. Kronikarz Jan Długosz opisał go jako mężczyznę, bardzo wysokiego, niezwykle zręcznego i biegłego w szermierce. Plątonogi był znany z uczestnictwa w wielu pojedynkach i turniejach organizowanych w Niemczech, gdzie zawsze budził podziw swoimi umiejętnościami.