1. Spuście nam na ziemskie niwy         
Zbawcę z niebios, obłoki.               
Świat przez grzechy nieszczęśliwy       
Wołał z nocy głębokiej.                 
Gdy wśród przekleństwa od Boga          
Czart panował, śmierć i trwoga,         
A ciężkie przewinienia                  
Zamkły bramy zbawienia.

2. Ale się Ojciec zlitował   
Nad nędzną ludzi dolą.   
Syn się chętnie ofiarował,   
By spełnił wieczną wolę. 
Zaraz Gabryjel zstępuje         
I Maryi to zwiastuje,      
I że z Ducha Świętego   
Pocznie Syna Bożego.

3. Panna przeczysta w pokorze                 
Wyrokom się poddaje,                          
Iszczą się wyroki Boże,                       
Słowo Ciałem się staje.                       
Ach, ciesz się, Adama plemię.                 
Zbawiciel zejdzie na ziemię.                  
Drżyj, piekło, On twe mocy                    
W wiecznej pogrąży nocy.

4. Oto się już głos rozchodzi,     
Wstańcie, bracia uśpieni!       
Zbawienie nasze nadchodzi,   
Noc się w jasny dzień mieni. 
Precz odtąd, dzieła niecnoty   
Wylęknione wśród ciemnoty,     
Niech każdy z nas w przyszłości
Zbroję wdzieje światłości.  

5. Niech nas zdobi mierność stała
W pokarmie i napoju.
Nie hołdujmy chuciom ciała,
Żyjmy w zgodzie, pokoju!
Naśladować Tego mamy,
Którego przyjścia czekamy.
Taka jest powinność nasza,
Tak Apostoł ogłasza.